In de Staten discussiëren over acute zaken van nu
Van een onzer verslaggevers
Willemstad - Het was Ana-Maria Pauletta (PAR) die het laatste woord mocht voeren in de Staten over het onderwerp dekolonisatie en met een vurig betoog aanvoerde dat ‘we vooral vooruit moeten kijken en niet achteruit’.
,,We kunnen het hebben over de slavernij, het Statuut, de verschillende referenda en de staatkundige veranderingen in 2010, maar we halen daarmee telkens ons fundament onderuit. We hebben het iedere keer over een geschiedenis waar we niets aan kunnen veranderen, terwijl we dat moeten accepteren en op moeten voortbouwen. Het is toch een gepasseerd station om anno 2022 de vraag te stellen of we nog gekoloniseerd zijn? Die vraag hoeft onze premier toch niet te beantwoorden? Er zijn internationaal al definities vastgesteld voor kolonisatie, dekolonisatie, autonomie en onafhankelijkheid. We moeten focussen op onderwerpen waar we nu wat aan hebben. Zoals het democratisch deficit, daar kunnen we wat aan doen en het over hebben binnen het Koninkrijk. Als we het buitenlands beleid willen aanpassen, laten we het daar dan over hebben. Onze ministers zijn om de haverklap in het buitenland. Ze komen tot allerhande afspraken en akkoorden. Hoe introduceren zij zich bij gesprekken? Zeggen ze allemaal dat we een kolonie zijn? En hoe vaak moet ik nog een brief krijgen vanuit Nederland waarin gesteld wordt dat we kunnen vertrekken als we willen? Een collega heeft eerder in de Staten gezegd dat we moeten focussen. Ik heb al meer dan een jaar geleden een vergadering aangevraagd over de gezondheidssituatie in ons land. Ik leg daar liever de focus op.”
Ook Sheldry Osepa (PNP) benadrukte de vrijheid om uit het Koninkrijk te stappen. ,,In de Verenigde Naties is al lang uitleg gegeven aan de verschillende staatsvormen waarbij ook aangegeven wordt dat elke andere politieke status, vrij gekozen door het volk, erkend wordt. Waar het dus om gaat zijn onze eigen geketende geesten. We moeten onszelf niet zo vernederen. We zijn mensen die alles kunnen bereiken wat we willen. We zijn in het Koninkrijk omdat we er zelf voor gekozen hebben. En we hebben nog steeds het zelfbeschikkingsrecht. Daar heeft staatssecretaris Knops ons ook op gewezen. We kunnen eenzijdig bepalen het Koninkrijk te verlaten. Dus Nederland gaat ons niet tegenhouden. En dat was in 1954 ook al zo. Dus mijn vraag: Wat houdt ons tegen om uit het Koninkrijk te stappen en wat is het overheidsbeleid hierin?”
Tijdens de discussie in de Staten over het onderwerp dekolonisatie werd maar niet duidelijk wat daaronder verstaan moet worden. De Statenleden stipten allerhande thema’s aan die hiermee te maken hebben, zoals het democratisch deficit in het Koninkrijk, het emancipatieproces en het aanbieden van excuses door Nederland over het slavernijverleden. Sommige parlementariërs doken de geschiedenis in en kwamen vanuit de slavernij bij de ondertekening van het Statuut in 1954, maar ook referenda werden aangehaald en de laatste staatkundige ontwikkelingen. Waar de meesten het wel over eens waren was het belang van de eigen ontwikkeling. Rennox Calmes (TpK) benadrukte bijvoorbeeld dat het niet gaat om tegen Nederland te zijn, maar om de rechten die een bevolking heeft, gebaseerd op internationale wetgeving. Osepa herhaalde verschillende keren de tekst van Bob Marley: ‘Emancipate yourself from mental slavery. None but ourselves can free our minds’. En Michelangelo Martinez van KEM vond het dekoloniseren van de eigen geest het belangrijkste om zo een eenheid te worden en ervoor te gaan.
Premier Gilmar Pisas (MFK) vroeg aan het einde van de vergadering twee weken de tijd om op de gestelde vragen in te gaan.
