Van brand op een belastingkantoor tot jazzfestivals: waarover hebben de media op Curaçao het?

‘Kent u die mop van de belastingdienst op Curaçao? Precies, die deed zelf aangifte.’

Van brandstichting, wel te verstaan. We kunnen er nu, een beetje toch, wel om lachen. Maar geruststellend nieuws was het vorige week natuurlijk niet. Een deel van het belastingkantoor op het Caribische eiland was in de nacht van woensdag op donderdag in vlammen opgegaan. Konden we hier spreken van een ‘belastingaanslag’?

Dat weten we nog niet. We sluiten het evenwel zeker niet uit. En mocht inderdaad iemand de brand bewust hebben aangestoken, dan kan de dader daarvoor redenen van uiterst persoonlijk financiële aard hebben gehad, maar kunnen ook vuige politieke motieven een rol hebben gespeeld. Laat ons het onderzoek afwachten.

‘Hoeven we nu geen belasting meer te betalen?’ Die vraag kwam natuurlijk al snel op. Het is immers de vraag naar geld, en daarin is vrijwel iedereen in diepste zin geïnteresseerd. Een beetje zoals toen in Kenia de natuurbeschermer Wangari Maathai de Nobelprijs voor de Vrede won. Veel Kenianen vroegen zich toen eerst en vooral af wat dat nou eigenlijk schoof, zo’n kekke onderscheiding.

Op Curaçao is de betaalvraag overigens voor veel mensen niet echt aan de orde. Zij betalen immers geen belasting. Een enkeling niet omdat hij of zij niets danwel te weinig verdient; de meesten, omdat zij het maar een verspilling van hun eigen weelde vinden, zo’n afdracht aan de gemeenschap.

Zwaar weer

En helaas komen velen, te velen, daar ook mee weg. Het eiland verkeert al jaren in economisch zwaar weer en ziet zo langzamerhand de bodem van de schatkist verschijnen. Om het tij te keren, is onder meer een reorganisatie van de vaak weinig efficiënte overheid noodzakelijk. En dus ook van de belastingdienst. Die moet er onder meer toe leiden dat, zonder verdere brandschade, meer burgers niet alleen gaan verdienen, maar daarover ook belasting gaan betalen.

Jawel, het geld. Of liever gezegd: het gebrek eraan. Het houdt de gemoederen hier op velerlei manieren bezig. En vaak is de stemming waarin dat gebeurt behoorlijk somber. Aan de andere kant: al sinds de bekende Curaçaose auteur Boeli van Leeuwen weten we dat we op dit eiland voortdurend naar de bliksem gaan. Dus laat ons dan nog maar een feestje vieren, nu het nog kan.

Komend weekeinde is het gelukkig weer raak. Het grote terrein van het World Trade Centre is al bijna in gereedheid voor het beroemde Curaçao North Sea Jazz Festival. Met ‘jazz’ in zuiver muzikale zin heeft het volgens de kenners ook dit jaar weer minder en minder te maken. Met ‘festival’ echter des te meer.

Veel Curaçaoënaars zouden welhaast een greep in de belastingkas moeten doen om zich een kaartje voor het CNSJF te kunnen veroorloven. Wie zich drie avonden achtereen wil vermaken, is immers omgerekend al gauw een dikke 250 euro, een kwart maandinkomen armer. Maar gelukkig houdt de organisatie daarmee elk jaar rekening.

Voor donderdagavond is een behoorlijk aantal vrijkaarten vergeven. Laat dat nou ook de avond zijn waarop de Dominicaanse muzikant Juan Luis Guerra optreedt. Niet voor het eerst en, als het aan de vele liefhebbers hier ligt, ook niet voor het laatst.

Guerra schijnt zo’n zeventig miljoen platen te hebben verkocht. Zijn naam viel ook in de ‘Panama Papers’. Iets met belastingontwijking. Maar daarover gaan we het dit weekeinde maar eens even niet hebben. We gaan dansen. Vurig dansen.  

_{Kees Broere is correspondent in Willemstad.}